Μη μου τον ύπνο τάραττε!

Ντρρριιιιιν!!

 Αρχίζεις να αναδεύεσαι στο κρεβάτι σου προσπαθώντας να πιάσεις άλλη συχνότητα...(στο κάτω κάτω δικό σου είναι το όνειρο ότι θέλεις θα ακούς)

Νντρρρριιιιινννν!

Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι είσαι πολύ γκαντέμης που πέτυχες όνειρο με χαλασμένο ραδιόφωνο...

Ντττττριιιιιιιιιιιιιιιινννννν!

Υποψίες πως το ντρίν προέρχεται από ένα δαιμονισμένο ξυπνητήρι που κηρύσσει τη λήξη του ύπνου σου αρχίζουν και κάνουν την εμφάνισή τους στον ορίζοντα

...Και μετά δεν χρειάζεσαι άλλο ένα από αυτούς τους μισητούς ήχους αφύπνισης για να πεταχτείς και να χτυπήσεις με μανία την πηγή του θορύβου συνειδητοποιώντας πως, εφόσον δεν έχεις την παραδοσιακή συσκευή ξυπνητηριού, μόλις έσπασες το κινητό σου....

Στέκεσαι ακίνητος για κάποια δευτερόλεπτα και συλλογίζεσαι την αξία αυτού που μόλις έχασες...(όχι το κινητό, τον ύπνο)

Πραγματικά, τί σε έκανε να ξενυχτήσεις χθες βράδυ...?

Το μυαλό σου ανασύρει στιγμιότυπα μιας ηλίθιας μεταμεσονύκτιας εκπομπής που είχες επιμείνει να δεις το προηγούμενο βράδυ...Πόσο ασήμαντο σου μοιάζει το πακέτο που στάλθηκε από μια υιοθετημένη κόρη στην άπορη μητέρα της και η βιντεοσκοπημένη, στημένη εμφάνισή τους σε ένα τηλεοπτικό πλατώ...

Έχοντας βρίσει τον εαυτό σου για το χθεσινοβραδινό σου παράπτωμα, η σκέψη σου τρέχει στην αιτία του αποτρόπαιου αυτού ξυπνήματος...Άλλη μια μονότονη κουραστική μέρα στο μουντό θρανίο μια κακοφωτισμένης τάξης παρακολουθώντας έναν, εκνευριστικά ορεξάτο για δουλειά, καθηγητή!

Και εκεί είναι που αναθεωρείς τα πάντα και αναρρωτιέσαι:

 -γιατί το σχολείο πρέπει να είναι στις 8?,

 -γιατί εξακολουθώ να παρακολουθώ ένα επτάωρο μαθημάτων σε κάτι που αρχίζει στις 8.00? 

-γιατί δεν γεννήθηκα γάτα? σκέψη που σε θυμώνει ακόμα πιο πολύ γιατί ο γάτος σου γουργουρίζει ξαπλωμένος ανάσκελα δίπλα σου!

Σκέφτεσαι πως η ζωή που πρόκειται να ακολουθήσεις είναι γεμάτη διάβασμα, σκληρή εργασία και καθόλου εφησυχασμό και επανάπαυση...Σκέφτεσαι πως κάποιος πρέπει να αλλάξει αυτόν τον κόσμο...

Σκέφτεσαι πως αυτός ο κάποιος θα μπορούσες να είσαι εσύ...Ένας ριζοσπαστικός και επαναστατικός εαυτός βγαίνει από μέσα σου, φανατίζεσαι και το μάτι σου μισοκλείνει από το μίσος για το κατεστημένο...Και εκεί που είσαι έτοιμος να εκτυπώσεις προκηρύξεις κατά των πρωινών εργασιών, συλλογίζεσαι την ευθύνη, το βάρος και την κούραση του αγώνα...μη σου πώ και την πιθανότητα να φας μολότοφ στο κεφάλι...και απελπισμένος σέρνεις τα βήματά σου προς την ντουλάπα να διαλέξεις τα ρούχα που θα φορέσεις και αυτή την Τετάρτη...

 Και μόνο τότε παρατηρείς τη σκόνη που μάζεψε η πρόσφατη ρωγμή του κινητού σου, φανερώνοντας το περασμένο της ώρας, θυμίζοντας σου πως για μισή ώρα στέκεσαι ακίνητος σιγομουρμουρίζοντας ενώ κάπου έξω από το σπίτι σου ακούγεται ο ήχος της εξάτμισης ενός παλιού σχολικού λεωφορείου, και πως εσύ έκανες τον ίδιο μονόλογο κάθε πρωί αυτόν το μήνα.....

Boufos