Οραματιστείτε παρακαλώ την παρακάτω υποθετική σκηνή:
Απόγευμα Παρασκευής -καλή ώρα- και ο ήρωάς μας, ας τον ονομάσουμε Boufo, αυτό το άκακο και ευγενικό κατά τ΄άλλα παιδί, έχει καταλάβει τον τριθέσιο καναπέ του σαλονιού και, έχοντας βολευτεί πλήρως, παρακολουθεί το Star Wars 2 στην 42 ιντσών τηλεόραση του...Ο γάτος του, ένας ολόμαυρος παχύς κεραμιδόγατος, ας τον ονομάσουμε Ρήγα, έχει βρει τη δική του θέση στα σκεπάσματα του αφεντικού του και γουργουρίζει ευχαριστημένος με την ησυχία και τη γαλήνη του σπιτιού....Τίποτα απολύτως δεν θα μπορούσε να διαταράξει αυτή την ηρεμία...Η δράση, η δυναμικότητα και η πολυπλοκότητα στο σενάριο είναι συστατικά που λείπουν από την ταινία του Boufou! και τα βλέφαρά του κλείνει, και προσεύχεται να μείνει για πάντα εδώ...γεγονός που τον παραξενεύει καθώς σιχαίνεται τη Βανδή....
Και τη στιγμή που τα βλέφαρα έκλεισαν εντελώς και οι κόρες άρχισαν να διαστέλλονται μπαίνοντας σε κατάσταση ύπνου REM ( μη με ρωτήσετε τι είναι, στο HAUS το είδα! ), στο μυαλό του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας κάνουν την εμφάνισή τους ασυνάρτητες εικόνες, πουλιά που κελαηδούν, προβατάκια που τρέχουν, αγγελάκια που πετούν, πόρτες που χτυπούν χωρίς σταματημό, γουρουνάκια π...ΤΙ??? Ο Boufos τινάχτηκε από τον τριθέσιο καναπέ και ο Ρήγας εκτοξεύθηκε αρκετά μέτρα πιο πέρα καθώς κοιμόταν στα πόδια του....Η πόρτα συνέχισε να χτυπά ρυθμικά παρά την απουσία απάντησης στους χτύπους της..."Κάποιος είναι πολύ γαϊδούρι" σκέφτηκε ο Boufos δικαιολογημένα σέρνοντας τα βήματα του προς την πηγή του θορύβου ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να φτιάξει τα ανακατεμένα, από τον ύπνο, μαλλιά του. Κοίταξε από το ματάκι της πόρτας αναζητώντας την εικόνα του ανθρώπου που μισούσε περισσότερο εκείνη τη στιγμή γυρίζοντας ταυτόχρονα το πόμολο!
-"Θεία Μαρίτσα....τι κάνεις εδώ?" ρώτησε με προσποιητή καλοσύνη και ψεύτικο χαμόγελο ο Boufos!
-"Αγόρι μου τι κάνεις?" ξεφώνισε με τη διαπεραστική της φωνή η θεία Μαρίτσα, "Πως ψήλωσες έτσι βρε? ΦΤΟΥ ΣΟΥ μη σε ματιάσω" συνέχισε φτύνοντας με πάθος το μέτωπό μου...εεε...εννοώ του Boufou!
Κάνοντας περίπλοκους ελιγμούς ο Boufos απέφυγε το αηδιαστικό λουτρό και γύρισε και κοίταξε στα μάτια τον εχθρό του...Γύρω στο 1.55, άσπρα μαλλιά πιασμένα σε έναν κατ' ευφημισμόν κότσο, κατακόκκινο κραγιόν και ζαρωμένα πονηρά μάτια!
Ο Boufos έχασε το θάρρος του και παραπάτησε οπισθοδρομώντας, σημάδι που η θεία Μαρίτσα εξέλαβε ως πρόσκληση στα ενδότερα του δωματίου! Αφού συνήλθε από την προσωρινή του λιποψυχία ο ήρωας μας πήρε το θάρρος και ρώτησε
-" Να σας προσφέρω κάτι?" ελπίζοντας πως η απάντηση που θα λάβει θα είναι αρνητική γιατί δεν είχε απολύτως τίποτα να την κεράσει
-" Ότι σου βρίσκεται αγόρι μου, κανένα γλυκάκι αν έχεις γιατί μου έπεσε το ζάχαρο και μια σόδα γιατί δεν μπορώ να πιω νερό από τη βρύση, εκτός και αν έχεις εμφιαλωμένο" βγάζοντας έναν βαρύ αναστεναγμό πόνου καθώς έπαιρνε τη θέση του Ρήγα στον καναπέ, μορφάζοντας για την ακαταστασία με αποδοκιμασία...
Με ένα ακόμα βεβιασμένο χαμόγελο ο Boufos αποχώρησε από τη σκηνή...εεεμ...το σαλόνι για να παραστήσει πως ψάχνει τρόφιμα να ικανοποιήσει τα αιτήματα της θείας του ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν εξόδους διαφυγής από την αφόρητη αυτή κατάσταση. Στο μυαλό του σχηματίζονταν σενάρια πάσης φύσεως...και ενώ ήταν έτοιμος να βάλει το Ρήγα να ξεράσει για να τον πάει στον κτηνίατρο....το τηλέφωνο χτύπησε!
Ο Boufos όντας απασχολημένος με το να φέρει στο γατί του ναυτία φώναξε
-"Θεία, απαντάς λίγο στο τηλεφώνημα?"
ενώ θεώρησε την ανάμειξη κακαρισμάτων και επαρχιώτικων λέξεων που έλαβε σαν απάντηση ως "ναι"
Δυο λεπτά αργότερα, έχοντας απελπιστεί από την αποτυχία των προσπαθειών του ( αυτό το γατί ένα πράγμα έκανε σωστά και τώρα που το χρειαζόταν το αφεντικό του δεν του ερχόταν - όχι πως το ξέρω προσωπικά δηλαδή) έπιασε το δίσκο με τα corn flakes (για γλυκό) και νερό βρύσης (σιγά που θα το καταλάβαινε η γριά) και βάδισε προς το σαλόνι...Μια κραυγή θρήνου έσκισε τη σχετική σιωπή που κυριαρχούσε στο διάδρομο και ο δίσκος του έπεσε...ανήσυχος μήπως πάτησε το Ρήγα ο Boufos κοίταξε ολόγυρά του...Ο ήχος ερχόταν από το σαλόνι!
-"Θεία είσαι καλά" ρώτησε με ελπίδα...
-"Ένα αυτοκίνητο χτύπησε το Φούφη" απάντησε με ένα σπαρακτικό κλάμα εκείνη!
Εικόνες από το παρελθόν που αφορούσαν ένα μικρό κακομαθημένο τσιουάουα πέρασαν από το νου του Boufou...
-"Πρέπει να φύγω αμέσως" συμπλήρωσε ρουφώντας με έναν ανεκδιήγητο τρόπο τη μύτη της και αφού φίλησε τον ανιψιό της σταυρωτά διέσχισε ταραγμένη την πόρτα....
Συγκινημένος (όχι από την αγάπη της θειας του για το σκύλο της, από την τύχη του) κατέρρευσε στον καναπέ και άφησε τον Μορφέα να τον αγκαλιάσει...
Και εκεί που τα βλέφαρά του έκλεισαν ερμητικά για μια ακόμη φορά άκουσε τον επίμονο ενοχλητικό κτύπο ενός γνωστού αντικειμένου να τον καλεί να ξυπνήσει...
Εντάξει μπορεί να ήταν όνειρο, αλλά πείτε μου εσείς, δεν άξιζε μια ωραιότατη σφαλιάρα στην εφιαλτική θεία Μαρίτσα? Άξιζε, και να είστε σίγουροι πως αν υπήρχε στα αλήθεια θα της την έδινα πανηγυρικά! Ακούς εκεί, εγώ ιδιότροπος....σαν πολύ βιαστικά συμπεράσματα δεν βγάζετε?
Boufos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου