Έτσι είναι... αν έτσι νομίζετε!

Κουκουμαφκιώτες, κουκουμαφκιώτησες! Θέλω κι εγώ να σας πω ένα χαρούμενο «Γεια σας!» και να σας (και με) καλωσορίσω στο blog. Στη δική μου στήλη, η (όχι και τόσο) έμπειρη πένα μου (ναι, σωστά καταλάβατε, εγώ είμαι η νέα συνεργάτιδα!) θα σχολιάσει με όσο το δυνατόν λιγότερο καυστικό τρόπο την κοινωνία και τις «αρρώστιες» της. Αν και το έργο μου δεν περιορίζεται μόνο εκεί. Φυσικότατο είναι να γράφω κι εγώ άρθρα καλλιτεχνικού περιεχομένου ή να «ανεβάζω» ανέκδοτα. Είπαμε! Το λοιπόν, αυτά τα ολίγα εισαγωγικά, ας μπούμε στο ψητό.

Υπάρχουν κι άλλοι.
Ψάχνει τις βρόμικες τσέπες του, μήπως κι έχει μείνει ξεχασμένο κάποιο χαρτονόμισμα, αλλά του κάκου. Τίποτα. Ακούει την κόρη του να γκρινιάζει συνεχώς για τα μεταχειρισμένα υπάρχοντά της: στυλό που έχουν αγοραστεί εδώ και χρόνια, μισοφαγωμένα από τα μεγαλύτερα αδέλφια της μολύβια, μια φθαρμένη κασετίνα… Τα ρούχα της κόρης του έχουν ντύσει τουλάχιστον δύο παιδιά πριν από εκείνη και ορισμένα απ’ αυτά τα προμηθεύτηκε από την εκκλησία της ενορίας του.
Αυτά έχει η ζωή όταν είσαι πολύτεκνος. Και άνεργος.
Χρωστάει το νοίκι των δύο περασμένων μηνών, όπως επίσης και πενήντα ευρώ στον μπακάλη, ο οποίος του «πουλάει» ό, τι του ζητήσει, χωρίς να παραπονιέται, γιατί ξέρει την κατάστασή του. Και να ‘ταν μόνο ο μπακάλης! Και να ‘ταν μόνο πενήντα ευρώ! Ούτε θυμάται πόσα χρωστάει σε φίλους και γνωστούς, σε πρώην εργοδότες του, σε τράπεζες… Όχι ότι μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να δανειστεί, όντας άνεργος εδώ και δύο χρόνια. Δουλειά πουθενά! Όσο κι αν ψάξει, πάντα κάτι θα σκαρφιστούν για να τον απορρίψουν! Η γυναίκα του ασχολείται με τα οικιακά και εργάζεται ως καθαρίστρια σε μισή ντουζίνα σπίτια, αλλά με το πενιχρό αυτό εισόδημα δεν βγαίνει ο μήνας πέρα.
Τα παιδιά του! Τα παιδιά του είναι χαρά, είναι χαμόγελο, είναι στήριξη, είναι, μαζί με τη γυναίκα του, ο λόγος για τον οποίο δεν τα έχει παρατήσει όλα μέχρι τώρα. Ο λόγος που αγωνίζεται και παλεύει καθημερινά, ο λόγος που κάθεται και βλέπει την μια πόρτα μετά την άλλη να κλείνει μπροστά στα μάτια του. Γιατί είναι ευλογία να γυρίζει ταλαιπωρημένος κι απογοητευμένος από τη δουλειά στο σπίτι και να αγκαλιάζει τους γιούς και τις κόρες του έναν προς έναν και μία προς μία, να δέχεται τις περιποιήσεις και τα χάδια της γυναίκας του, να ανταλλάσσουν τα νέα της ημέρας.
Όμως η πραγματικότητα επιμένει. Πρέπει να βρει δουλειά. Άμεσα. Έβαλε και τη γυναίκα του να ψάχνει. Μετά από μερικές βδομάδες η ελπίδα ανάβλεψε.
«Σου βρήκα δουλειά!» του δήλωσε ψιθυριστά κι ενθουσιασμένα η γυναίκα του. Ήταν βράδυ και είχαν πέσει για ύπνο
«Τι; Πώς; Πότε; Αλήθεια;» αποκρίθηκε εκείνος, αναπηδώντας.
«Εμ, τι σου λέω; Ο άντρας της κυρίας Αναστασίας έχει ανάγκη από οικοδόμους, για μια νέα πολυκατοικία που χτίζει» συνέχισε ψύχραιμα η γυναίκα του.
«Δόξα τω Θεώ!» είπε εκείνος ασυγκράτητος, χαρούμενος.
Υπάρχει, πλέον, ελπίδα. Θα δουλέψει, θα δουλέψει σκληρά. Αρκεί να δει το χαμόγελο να απλώνεται αυθόρμητα στα πρόσωπα των δικών του. Αρκεί να μην ξανακούσει την Αννούλα να γκρινιάζει για τα μολύβια της, ούτε τον Κωστή για τις παλιομοδίτικες φόρμες του, ούτε τη γυναίκα του να ανησυχεί για όλα και να ξαγρυπνά αγχωμένη, σκεπτόμενη πώς θα τα βγάλουν πέρα. Αρκεί αυτό και μόνο.
Χαίρεται που δεν είναι, έστω και για λίγο, ένας από τους χιλιάδες ακόμη που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο. Γιατί υπάρχουν κι άλλοι.