Ο Ροναλ......τι;!

Καλές μου Κουκουμαφκες, γεια σας! Εγώ είμαι εδω για την αθλητική σας ενημέρωση! Και θα μπω κατευθείαν στο ψητό...

Το Σαββάτο που μας πέρασε, ο Ολυμπιακός συνέτριψε τον Πανιώνιο με 5-0. Μετά την ήττα της από τον Παναθηναϊκό, η ερυθρόλευκη ομάδα έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση στην οποία ξεχώρισε με διαφορά ο Κέβιν Μιραλάς, δανεικός από τη γαλλική Σεντ-Ετιέν. Ο Μιραλάς σημείωσε δύο γκολ κατά τη διάρκεια του αγώνα και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ο κορυφαίος της ομάδας. Δοξάστηκε από τους οπαδούς, επαινέθηκε από τα αθλητικά δελτία σ' όλα τα κανάλια και η επιτυχία του ολοκληρώθηκε με την αναφορά του ονόματος του σ΄όλες τις εφημερίδες.
Για πόσο ομως θα είναι ο κορυφαίος της ομάδας του και για πόσο ακόμα θα επαινείται από τους φιλάθλους; Με αφορμή τον αγώνα και το συγκεκριμένο παίχτη, θυμήθηκα ένα ζήτημα ποθ με απασχολεί πολυ καιρό: φιατί ο θαυμασμός και η επιδοκιμασία των φιλάθλων έχει ημερομηνία λήξεως; Πολύ συχνά βλέπω στο γήπεδο ανθρώπους να ουρλιάζουν το όνομα ενός παιχτη μεχρι να κλείσει η φωνή τους και μόλις αυτος κάνει το παραμικρό λαθος, είτε σε άλλον αγώνα ή ακόμα και στον ίδιο(!), τον γιουχάρουν με πολύ μεγαλύτερο πάθος! Ξεχνούν τι έχει προσφέρει στην ομάδα μετισ επιτυχίες του και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η νίκη. Ο σκοπός είναι να να πάμε στο γήπεδο για να παρακολουθήσουμε ένα άθλημα που μας αρέσει και να αφήσουμε πίσω μας όποια αρνητικά συναισθήματα. Οι παίχτες δεν έχουν καμία όρεξη να ακούνε τον καθένα να τους πρήζει το συκώτι βρίζοντάς τους, μειώνοντάς τους και γιουχάροντάς τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει συνέχεια νίκες μια ομάδα και πολύ παρισσότερο δεν υπάρχει περίπτωση ένας παίχτης να είναι μονίμως αστέρι. Το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό ειναι ο Ροναλντίνιο.Πριν από λίγα χρόνια ήταν γνωστός παγκοσμίως για τα μαγικά του πόδια. Θυμάμαι μια ξαδέρφη μου τεσσάρων χρονών που είδε έναν κύριο και είπε ότι τα δόντια του είναι σαν του Ροναλντίνιο!!! 'Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα! Ο βραζιλιάνος επιθετικός είχε ανεβάσει τη Μπαρτσελόνα στην κορυφή όλων των ομάδων, και όχι μόνο μία φορά... Σήμερα, παίζει στη Μίλαν. Για όσους είδαν τον αγώνα Μίλαν-Ρεάλ την περασμένη Τετάρτη, ο οποίος έληξε με σκορ 2-2, νομίζω πως δεν αναγνώρισαν εκείνον το θρύλο που τους άφηνε με τα στόματα να χάσκουν. 'Επιασα και τον εαυτό μου να λέει: ''ο Χριστός κι η μάνα του! Μέχρι κι εγώ θα την κράταγα αυτήν τη μπαλιά!!!''
Μ' όλ' αυτά, θέλω να πω πως πρέπει να σκεφτόμαστε καλύτερα τι λέμε για τους αθλητές, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, ωστόσο επικεντρώθηκα εκεί γιατί είναι το δημοφιλέστερο άθλημα κι αυτό με τους μεγαλύτερους χούλιγκανς... Κάλο θα ήταν, λοιπόν, ν' αποκτήσουμε αθλητική παιδεία και συνείδηση και να προετοιμαστούν καλύτερα οι φίλαθλοι για τον αγώνα Εργοτέλη-Ολυμπιακού το Σάββατο!

Αυτά ειχα να σας πω αγαπητές μου Κουκουμάφκες!
Τα λέμε την επόμενη Πέμπτη!!!
    by Rockoula!