Οι πλατειασμοί και οι περιττές δραματικές ανακοινώσεις είναι περιττές...
Τα δελτία των ειδήσεων κυριολεκτικά "βούηξαν" στο άκουσμα των γεγονότων ενώ άπειρες ήταν οι διατριβές και οι δηλώσεις από το κάθε κανάλι πάνω στο θέμα του σεισμού που προκλήθηκε στην Ιαπωνία, σήμερα το πρωί στις 8.00, ύψους 8,9 Ρίχτερ , δεκαδικός που δεν γεμίζει το ανθρώπινο μάτι αλλά είναι κολοσσιαίος στην εν λόγω κλίμακα...
Και τότε σκέφτηκα...τι έκανα εγώ αυτό το πρωί, στις 8.00 π.μ. την ώρα που το κράτος της Ιαπωνίας γνώριζε την ακριβή έννοια του απόλυτου χάους...
Ένα πανέμορφο πρωινό ξημέρωσε σίγουρα στο ,σίγουρα όχι-και-τόσο-μαγευτικό Αγρίνιο, που παρά την όχι-και-τόση-μαγεία του σήμερα έλαμπε κυριολεκτικά, κάνοντας αυτή την μέρα του Μαρτίου να ξεπερνά σε ομορφιά τις ανοιξιάτικες ξέγνοιαστες ημέρες. Συνεπαρμένος από το κλίμα ,λοιπόν κ εγώ με τη σειρά μου ξύπνησα με την ξεγνοιασιά που αναλογούσε σε κάθε Έλληνα Αγρινιώτη τη σήμερον ημέρα...ξεγνοιασιά που αργότερα θα εξαφανιζόταν εντελώς από την ψυχολογία μου για τους εξής συνταρακτικούς λόγους:
- Τα καθίσματα του λεωφορείου ήταν υπερβολικά άβολα για τους καλομαθημένους γλουτούς μου και οι αποστάσεις μεταξύ των θέσεων είχαν απαράδεκτες αποκλίσεις εκατοστών με αποτέλεσμα να μην μπορώ με άνεση να βολέψω την ατελείωτη -μη χέσω- αρίδα μου
- Σήμερα η διεύθυνση πήρε την απόφαση να μας συνοδεύσει στον Άγιο Δημήτριο για τον καθιερωμένο σχολικό εκκλησιασμό και η λειτουργία ,ενώ συνήθως, με ακρίβεια κλάσματος δευτερολέπτου κρατούσε μιάμιση ώρα σήμερα περατώθηκε κατά πέντε ολόκληρα λεπτά νωρίτερα χαλώντας τις ευαίσθητες ισορροπίες μου και σημαίνοντας την αύξηση της διάρκειας του μαθήματος που ακολουθούσε κατά τουλάχιστον 3 λεπτά....
- Το γυμνάσιο μετά τον εκκλησιασμό οδηγήθηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου για να παρακολουθήσει μια παιδική παράσταση, γεγονός το οποίο κατέκρινα ολόψυχα, φθονώντας την τύχη των μικρότερων συμμαθητών μου και μοιρολογώντας την δική μου ατυχία....
- Δόθηκε εντολή στους μαθητές του γυμνασίου να εναποθέσουν τις τσάντες τους στα πίσω καθίσματα του λεωφορείου που μετέφερε εμένα καθημερινά στο σχολικό χώρο, εκεί που ακριβώς είχα αφήσει εγώ τις δικές μου αποσκευές πριν λίγες ώρες, με αποτέλεσμα να ετοιμάσω ολόκληρη επιχείρηση ανασκαφής της δικής μου τσάντας από τον πάτο του σωρού , βγάζοντας τα μέλη μου από την ξεκούραστη απόλυτη απραξία...Δεν παρέλειψα μάλιστα να εξυβρίσω τους μικρούς βανδάλους συνειδητοποιώντας πως "λέρωσα" το στόμα μου ενώ προ ολίγου είχα κοινωνήσει το σώμα και το αίμα του Χριστού, βρίσκοντας για τον εαυτό μου ένα ακόμα λόγω λύπης και ψυχολογικής συντριβής...
Λίγες ώρες αργότερα, μετά τη λήξη του (εξαιτίας του εκκλησιασμού) σχολικού πενταώρου έτρεξα αναστατωμένος στο σπίτι μου με σκοπό να εξηγήσω με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια στην οικογένεια μου τα δεινά που με απαράμιλλη υπομονή και θάρρος υπέστην σήμερα...Με την είσοδό μου στο σαλόνι, λόγω της αυξημένης φωνητικής έντασης της τηλεόρασης και του τρόμου που είχε ζωγραφιστεί στα πρόσωπα των γονέων μου, κατάλαβα......
Και μετά τι? Για ποιον λόγο να τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς και ποια κακοτυχία σου να σχολιάσεις....Σωροί νεκρών από το σεισμό στις ακτές της Ιαπωνικής πόλης Σεντάϊ....Ένα ολόκληρο τρένο αγνοείται μετά από τη δαιμονική κρίση του Εγκέλαδου, έκρηξη σε ιαπωνικό διυλιστήριο, ενδεχόμενη πυρηνική έκρηξη, απομάκρυνση ανθρώπων από τα σπίτια τους, σε 1,000 ανέρχονται οι νεκροί, ένα πλοίο με 100 επιβαίνοντες παρασύρθηκε από το τσουνάμι και τώρα αποτελεί ένα ακόμα διακοσμητικό στον πάτο της τεράστιας γυάλας του Ειρηνικού...και μόνο τότε συνειδητοποίησα πόσο μικρή είναι η ανθρώπινη ζωή και τελικά πόσο ασήμαντη είναι η δική μου εφόσον ταυτόχρονα με τον θάνατο χιλιάδων η ανθρωπότητα ή τουλάχιστον ένα απειροελάχιστο μέρος έπρεπε να υποστεί για την δική μου οργή για την θαμμένη σχολική μου τσάντα στη γαλαρία ενός σχολικού λεωφορείου που μεταφέρει καθημερινά κακομαθημένα παιδιά οικονομικά εύρωστων οικογενειών από και πρός τα κτίρια επωνύμων ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων....
Και το χειρότερο, ενδόμυχα υπάρχουν απομεινάρια του πρωινού θυμού μου που δεν πρόκειται να φύγουν ακριβώς γιατί όσο και να λυπάμαι και να θρηνώ για την τραγωδία, όλα αυτά είναι μια μακρινή πραγματικότητα, ένα εξωπραγματικό σενάριο που απεύχομαι να βιώσω απλά για να μην ξεβολευτώ...Γιατί εγώ, εσύ και όλοι οι απανταχού άνθρωποι προτιμάμε να ανησυχούμε για τα μικρά και ουσιαστικά να επιβιώνουμε μέχρι να έρθει μια ενδεκάτη Μαρτίου να μας αναγκάσει να αλλάξουμε νοοτροπία...
Απλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος....
Boufos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου