Στις μέρες μας παρατηρείται το φαινόμενο της γενικής γλωσσικής απαλλοτρίωσης αλλά και της ευτέλειας της ικανότητας των εφήβων να εκφραστούν λεκτικά, είτε γραπτώς είτε προφορικώς....Ζητώ συγγνώμη για την κραυγαλέα εκθεσιακή εισαγωγή, μα φαίνεται πως και εγώ ο ίδιος έχω καταστεί, εν μέρει, θύμα της αλλοτρίωσης αυτής, γιατί καθώς φαίνεται,γλωσσική πενία δεν χαρακτηρίζεται μόνο η αδυναμία έκφρασης με στοιχειώδη ροή λόγου και δόκιμο,"μη αργκό" λεξιλόγιο, αλλά και η αδυναμία ελεύθερης και "ακαλούπωτης" έκφρασης....Μια αδυναμία για την οποία θα πρέπει να καμαρώνει το χρησιμοθηρικό, γραφειοκρατικό και τυπικό μέχρι αηδίας εκπαιδευτικό σύστημα...ή τουλάχιστον ακόμα μία!
Και το λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, το ερώτημα που τίθεται προς απάντηση τη στιγμή αυτή είναι το εξής...: Είναι σκόπιμη αυτή η αυστηρή χαλύβδωση του τρόπου έκφρασης των εφήβων ώστε να ταιριάζει στο ομοιόμορφο παθητικό κοινωνικό σύνολο, ή απλά η ενηλικίωση και η ηλικιακή ωρίμανση ενός ανθρώπου συνεπάγεται την απώλεια της δημιουργικότητάς του, την εξαφάνιση των ιδιαιτεροτήτων του και τελικά την αντίστροφη μέτρηση για τον πνευματικό του θάνατο?
Η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί...Η εύκολη λύση θα ήταν να κατηγορήσουμε για άλλη μια φορά το κράτος για ηθικο-πνευματική παρακμή, ηθικολογώντας ανούσια επικαλούμενοι μια ουτοπική αρχή μιας άψογης δεοντολογίας. Ωστόσο όσο άγνωστες είναι οι βουλές του κράτους, άλλο τόσο ζοφερή και άραχλη είναι η ομίχλη που αποκρύπτει τις βουλές της ελληνικής κοινωνίας, ενός συνόλου που συλλογικά ως πολίτες κτίζουμε και έπειτα, ξεχωριστά και μεμονωμένα ως ιδιώτες καταστρέφουμε...
Συμπέρασμα εκ των παραπάνω? Η κοινωνία μας δεν ξέρει τι θέλει....Τη μια εξεγειρόμαστε και διαμαρτυρόμαστε για την ελληνική γραφειοκρατία, ενώ την άλλη πληρώνουμε αδρά για την εκπαίδευση των τέκνων μας ως προς τη σύνταξη ενός εκφραστικά άψογου, ορθού αλλά επιτηδευμένου και βερμπαλιστικού λόγου με σκοπό την επίτευξη μιας εισόδου σε ένα πρωτευουσιάνικο πανεπιστήμιο για να συντελέσουν και εκείνα με τη σειρά τους την επόμενη γενιά γραφειοκρατών.....
Θα ήθελα να εναντιωθώ, πραγματικά, σε αυτή την κλασσική, ωφελιμιστική -made in Greece- νοοτροπία μα διαβάζοντας το κείμενο αυτό....καταλαβαίνω πως είναι ήδη πολύ αργά για εμένα....
Boufos
Και το λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, το ερώτημα που τίθεται προς απάντηση τη στιγμή αυτή είναι το εξής...: Είναι σκόπιμη αυτή η αυστηρή χαλύβδωση του τρόπου έκφρασης των εφήβων ώστε να ταιριάζει στο ομοιόμορφο παθητικό κοινωνικό σύνολο, ή απλά η ενηλικίωση και η ηλικιακή ωρίμανση ενός ανθρώπου συνεπάγεται την απώλεια της δημιουργικότητάς του, την εξαφάνιση των ιδιαιτεροτήτων του και τελικά την αντίστροφη μέτρηση για τον πνευματικό του θάνατο?
Η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί...Η εύκολη λύση θα ήταν να κατηγορήσουμε για άλλη μια φορά το κράτος για ηθικο-πνευματική παρακμή, ηθικολογώντας ανούσια επικαλούμενοι μια ουτοπική αρχή μιας άψογης δεοντολογίας. Ωστόσο όσο άγνωστες είναι οι βουλές του κράτους, άλλο τόσο ζοφερή και άραχλη είναι η ομίχλη που αποκρύπτει τις βουλές της ελληνικής κοινωνίας, ενός συνόλου που συλλογικά ως πολίτες κτίζουμε και έπειτα, ξεχωριστά και μεμονωμένα ως ιδιώτες καταστρέφουμε...
Συμπέρασμα εκ των παραπάνω? Η κοινωνία μας δεν ξέρει τι θέλει....Τη μια εξεγειρόμαστε και διαμαρτυρόμαστε για την ελληνική γραφειοκρατία, ενώ την άλλη πληρώνουμε αδρά για την εκπαίδευση των τέκνων μας ως προς τη σύνταξη ενός εκφραστικά άψογου, ορθού αλλά επιτηδευμένου και βερμπαλιστικού λόγου με σκοπό την επίτευξη μιας εισόδου σε ένα πρωτευουσιάνικο πανεπιστήμιο για να συντελέσουν και εκείνα με τη σειρά τους την επόμενη γενιά γραφειοκρατών.....
Θα ήθελα να εναντιωθώ, πραγματικά, σε αυτή την κλασσική, ωφελιμιστική -made in Greece- νοοτροπία μα διαβάζοντας το κείμενο αυτό....καταλαβαίνω πως είναι ήδη πολύ αργά για εμένα....
Boufos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου