Μια ωραία Κυριακή....
Ωραία: επίθετο γένους θηλυκού που έχει συνήθως θετική χροιά εκτός από τις περιπτώσεις που προσδιορίζει ουδέτερες και κοινότυπες καταστάσεις, περίπτωση που παριστάνει το παραπάνω ονοματικό σύνολο...Οπότε, διακρίνοντας περιπτώσεις μπορούμε να χωρίσουμε τις ωραίες Κυριακές σε δυο επιμέρους κατηγορίες...τις Κυριακές για τις οποίες υπεύθυνα εγγυόμαστε την ποιότητα χωρίς επιφυλάξεις...και τις Κυριακές που χαρακτηρίζονται ωραίες από κεκτημένη ταχύτητα λόγου και ίσως συστολή...όταν δηλαδή νιώθουμε τύψεις που αφήσαμε μια τέτοια μέρα να ξοδευτεί στον καναπέ της παθητικότητας και της αδράνειας....
Αδράνεια:.....γένους θηλυκού...μέχρι εκεί μπορώ...σίγουρα δεν προσδιορίζεται τόσο εύκολα μια τέτοια έννοια...θα την έλεγα ουσιαστικό μα τελικά δεν βρίσκω τίποτα το ουσιαστικό σε αυτή! Δεν είμαι σίγουρος για την ύπαρξη του ρήματος "αδρανώ" οπότε θα επιλέξω ως ρίζα της το "δρω" ή καλύτερα το "δεν δρω"...Περίεργο που ένα ενεργητικό ρήμα εκφράζει μια τόσο παθητική έννοια...Μια κυριακάτικη έννοια θα έλεγα! Είναι κάτι σαν την εφημερίδα! Μια συνήθεια που στοιχίζει και δεν σε αποχωρίζεται ποτέ...
Και αν τα καταφέρεις και την αποχωριστείς? Κάθε βράδυ της Κυριακής που θα δρας προσπαθώντας να μην αδρανείς, θα νιώθεις ένοχος που άφησες τον καναπέ σου χωρίς συντροφιά...Λες και ο καναπές θα παγώσει χωρίς τη θερμοκρασία των οπισθίων σου να τον κρατά εν ζωή...
Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι, παρά τα φαινόμενα! Και το συνειδητοποίησα όταν μια γνώριμη μελωδία με ελληνικό στίχο για τις ανάγκες μιας παλαιάς ελληνικής ταινίας παραγωγής "Φίνος Φιλμς" δήλωσε ευθαρσώς "Όποιος κλαίει είναι βλαξ, Βρεκεκέξ Κουάξ Κουάξ". Η μελωδία μου είναι οικεία παρότι δεν έχω παρακολουθήσει ξανά την ανεκδιήγητη αυτή ταινία...Πρέπει να είναι μια ευρωπαϊκή μελωδία που σίγουρα "μεταγλωττίστηκε" για να μπορούν να..."τα λένε τα βατράχια στης ακρολιμνιάς τα βράχια"...
Η ουσία όμως είναι πως αυτά τα γραφικά στιγμιότυπα ελληνικών ταινιών μου θυμίζουν πως πρώτον είμαι βλαξ...δεύτερον πως τελικά η ζωή είναι ωραία και τρίτον πως "μια είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία" και τότε ακριβώς γυρνώ στον ALPHA να δω το Chart Show ενθυμούμενος το ξεφάντωμα που μου χάρισε με το προηγούμενο επεισόδιο με αφιέρωμα στα τσιφτετέλια...
Η τόση αφηρημάδα μου με κουράζει....αρχίζω να μοιάζω με την Απολωλότα! Καλύτερα να πάω να διαβάσω κάτι πολύ φιλοσοφικό και ακατανόητο ώστε να αποκτήσω τον παλιό, επιδεκτικό και εύγλωττο Boufo-χαρακτήρα μου!
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας κουκουμαφκάκια μου...(τώρα πραγματικά αρχίζω να μοιάζω στην Απολωλότα)
Καληνύχτα σας και να χαίρεστε τη σύντομη, αξιοθρήνητη αλλά συνάμα διασκεδαστική ζωή σας!
Τουλάχιστον μέχρι να σας ξαναγράψω!
Boufos
Ωραία: επίθετο γένους θηλυκού που έχει συνήθως θετική χροιά εκτός από τις περιπτώσεις που προσδιορίζει ουδέτερες και κοινότυπες καταστάσεις, περίπτωση που παριστάνει το παραπάνω ονοματικό σύνολο...Οπότε, διακρίνοντας περιπτώσεις μπορούμε να χωρίσουμε τις ωραίες Κυριακές σε δυο επιμέρους κατηγορίες...τις Κυριακές για τις οποίες υπεύθυνα εγγυόμαστε την ποιότητα χωρίς επιφυλάξεις...και τις Κυριακές που χαρακτηρίζονται ωραίες από κεκτημένη ταχύτητα λόγου και ίσως συστολή...όταν δηλαδή νιώθουμε τύψεις που αφήσαμε μια τέτοια μέρα να ξοδευτεί στον καναπέ της παθητικότητας και της αδράνειας....
Αδράνεια:.....γένους θηλυκού...μέχρι εκεί μπορώ...σίγουρα δεν προσδιορίζεται τόσο εύκολα μια τέτοια έννοια...θα την έλεγα ουσιαστικό μα τελικά δεν βρίσκω τίποτα το ουσιαστικό σε αυτή! Δεν είμαι σίγουρος για την ύπαρξη του ρήματος "αδρανώ" οπότε θα επιλέξω ως ρίζα της το "δρω" ή καλύτερα το "δεν δρω"...Περίεργο που ένα ενεργητικό ρήμα εκφράζει μια τόσο παθητική έννοια...Μια κυριακάτικη έννοια θα έλεγα! Είναι κάτι σαν την εφημερίδα! Μια συνήθεια που στοιχίζει και δεν σε αποχωρίζεται ποτέ...
Και αν τα καταφέρεις και την αποχωριστείς? Κάθε βράδυ της Κυριακής που θα δρας προσπαθώντας να μην αδρανείς, θα νιώθεις ένοχος που άφησες τον καναπέ σου χωρίς συντροφιά...Λες και ο καναπές θα παγώσει χωρίς τη θερμοκρασία των οπισθίων σου να τον κρατά εν ζωή...
Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι, παρά τα φαινόμενα! Και το συνειδητοποίησα όταν μια γνώριμη μελωδία με ελληνικό στίχο για τις ανάγκες μιας παλαιάς ελληνικής ταινίας παραγωγής "Φίνος Φιλμς" δήλωσε ευθαρσώς "Όποιος κλαίει είναι βλαξ, Βρεκεκέξ Κουάξ Κουάξ". Η μελωδία μου είναι οικεία παρότι δεν έχω παρακολουθήσει ξανά την ανεκδιήγητη αυτή ταινία...Πρέπει να είναι μια ευρωπαϊκή μελωδία που σίγουρα "μεταγλωττίστηκε" για να μπορούν να..."τα λένε τα βατράχια στης ακρολιμνιάς τα βράχια"...
Η ουσία όμως είναι πως αυτά τα γραφικά στιγμιότυπα ελληνικών ταινιών μου θυμίζουν πως πρώτον είμαι βλαξ...δεύτερον πως τελικά η ζωή είναι ωραία και τρίτον πως "μια είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία" και τότε ακριβώς γυρνώ στον ALPHA να δω το Chart Show ενθυμούμενος το ξεφάντωμα που μου χάρισε με το προηγούμενο επεισόδιο με αφιέρωμα στα τσιφτετέλια...
Η τόση αφηρημάδα μου με κουράζει....αρχίζω να μοιάζω με την Απολωλότα! Καλύτερα να πάω να διαβάσω κάτι πολύ φιλοσοφικό και ακατανόητο ώστε να αποκτήσω τον παλιό, επιδεκτικό και εύγλωττο Boufo-χαρακτήρα μου!
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας κουκουμαφκάκια μου...(τώρα πραγματικά αρχίζω να μοιάζω στην Απολωλότα)
Καληνύχτα σας και να χαίρεστε τη σύντομη, αξιοθρήνητη αλλά συνάμα διασκεδαστική ζωή σας!
Τουλάχιστον μέχρι να σας ξαναγράψω!
Boufos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου